Het tuintje van opa

Het tuintje van opa

Hij was het laatstgeboren kleinkind dat opa op zijn armen heen en weer mocht wiegen. Het laatste kleinkind die door opa werd getroost. Opa was al jarenlang ziek en overleed uiteindelijk toen zijn kleinzoon pas 5 maanden was.

 Zijn zusje was het eerste kleinkind die opa nooit heeft ontmoet. Maar ze kende opa wel. Door alle verhalen die haar ooms, tantes, vader, moeder en oma vertelden. Opa was een sterretje geworden. En ’s avonds bij een heldere sterrenhemel vroeg ze welke ster dan opa was. Ze kende de foto die genomen was van haar broer die als baby op opa’s schouder lag. Zij had alleen de verhalen en herinneringen van iedereen die opa wel echt had gekend.

Op een dag reed ze met haar moeder in de auto.  Zij zat keurig achter in haar autostoeltje. André Hazes senior stond op. Opeens vroeg ze aan haar moeder of de muziek uit mocht. “Als ik deze meneer hoor zingen word ik altijd zo verdrietig mama. En moet ik aan opa denken. Ik mis hem zo. ” Ze begon hartverscheurend te huilen. Haar moeder schrok van deze reactie. Haar dochter had opa niet gekend maar miste hem zo erg dat ze er om moest huilen. Hier moesten ze iets mee doen vond moeder.

 Oma had de oplossing. Elke week ging oma trouw naar het graf van haar man. Ze zorgde dat het graf er netjes uit zag en zette nieuwe bloemen neer. Dit keer nam ze haar kleindochter mee. “Kom, we gaan naar het tuintje van opa.” En daar stond ze dan. Als 5-jarig meisje met 2 staarten in vlinderelastiekjes gebonden. “Hier ben ik dan opa, je kleindochter!” riep ze keihard, zwaaiend met haar armen. ”Ik kom naar je tuintje kijken!” Vanaf dat moment was het goed en bleven de huilbuien uit.

Inmiddels is dat kleine meisje een 20-jarige vrouw die vol in het leven staat. De herinneringen aan opa als warme, liefdevolle man blijven.